پیش درامدی بر روانشناسی دین

دین از حقایقی است که در عرصه های گوناگون انسانی حضور جدی دارد و دین پژوهی نیز متناظر با این عرصه ها شاخه های عدیده ای یافته

است. روانشناسی دین یکی از شاخه های مهم دین پژوهی است که با دین ورزی و دینداری ربط و نسبت وسیق دارد.

 

ادیان الهی و برخی از فلاسفه ی اخلاق دین را مقدم بر اخلاق دانسته و اخلاق را بر پایه ی دیانت استوار ساخته اند.

 

در حالیکه کانت تلاش نمود تا دین را بر پایه اخلاق استوار سازد و بنیاد دین را از الهیات به اخلاق و از عقاید به رفتار تغییر دهد.

 

با ارایه نظریات کانت دین از حوزه استدلال بیرون رفت و صرفا ازسنخ اخلاق به شمار امد.

 

بدین سان زمینه ی لازم برای جدایی دیانت از علم و نیز جدایی دین از رفتار مختلف اجتماعی فراهم شد.

 

در میان فیلسوفان نوکانتی ویندل باند ارزشها را اساسی ترین مسیله در فلسفه میدانست. وای هین گر معتقد است انچه برای

 

ما ارزشمند است در عالم واقع بی اهمیت است.

 

هوف دینگ درباره واقعیت نهایی تردید دارد اما آدمی را به تحقق بخشیدن ارزشها میخواند.

 

دیدگاه ملاصدرا درباره زبان دین را باید در دو بخش کلی بررسی کرد. نخست معنا شناسی گذاره های دینی. دوم روش

 

شناسی تفسیر گذاره های دینی.

 

بخش اول دربردارنده دو نوع بحث میباشد

 

1) مباحث مربوط به وجود شناسی

 

2)مباحث مربوط به معناشناسی