گرچه عناصر لازم برای پیدایش روانشناسی نظام مند دین در قرن هجدهم فراهم بود ولی آثاری
که به صراحت در پی بکارگیری اصول روانشناختی در حوزه دین و دینداری برامد تا یک قرن بعد به ظهور نرسید .
عمده ترین عامل در پیدایش این رشته موفقیتهای بزرگی بود که علوم طبیعی در قرن هجدهم
بدست اورد و در نتیجه شور و شوق زیادی برای استفاده از این علوم در زندگیه روانی انسان به وجود امد.
مهمترین افراد شاخص این سنت عبارتند از :
گالتون. هال . استارباک. لوبا. کو. ویلیام جیمز و جیمز پرت
گالتون
نخستین مطالعات علمی در این زمینه را فرانسیس گالتون انجام داده است. این دانشمند
انگلیسی به رغم علایقی که او را از روانشناسی دور کرد بنیانگذار روانشناسی تفاوتهای فردی است. او
نخستین کسی بود که از روش آماری همبستگی استفاده کرد بی شک مهمترین پژوهش وی تحقیق در مورد
کارایی عینی دعا و نیایش است.
استنلی هال
او که در واقع بنیانگذار روانشناسی دین در آمریکا است در آغاز رشته ی الهیات را برگزید و سپس روانشناسی
را جایگزین ان کرد. او زمانی پیشنهاد کرده بود که برای منطبق کردن دین با نیازها و مقتضیات شخصی و
اجتماعی دنیای مدرن از روانشناسی به عنوان وسیله ای برای دین بهره گرفته شود.
ادوین استارباک
او نخستین کسی بود که در این زمینه کتابی با نام روانشناسی دین منتشر کرد و در آن نتایج تحقیق پنج ساله
ش را در مورد همزمانی بین بلوغ . اسکیزوفرنی و رویکرد به دی انتشار داد.گرچه بروز واقعیه زندگی معنوی قالبا
به طور متعارف در خلال سالهای رشد فیزیولوژیک و به ویژه بلوغ جنسی رخ میدهد اما استارباک تاکید دارد که
این دوران صرفا فرصت و موقع بیداری مذهبی است نه علت آن
ویلیام جیمز
او شناخته شده ترین روانشناس در گرایش توصیف به دین است . جیمز در آغاز کتاب انواع تجربه دینی که قطعا
یکی از بزرگترین آثار کلاسیک در زمینه روانشناسی دین است. بر ضد متریالیسم پزشکی به این معنا که
شناسایی هم بسته های روانی فیزیولوژیک پدیده دینی باعث عدم اعتبار آن میشود. اعلام موضع میکند و آن را
نمیپذیرد.
درباره این سایت